در فارسیِ امروز «را» همیشه نشانۀ مفعول است؛ ولی مفعول همیشه «را» نمی‌گیرد! به دیگر بیان، هر وقت «را» در جمله باشد، مفعول هم وجود دارد؛ اما اگر مفعول نکره یا اسم عام باشد، «را» نمی‌گیرد. با این حساب، آمدن یا نیامدنِ «را» ربط مستقیمی با لازم یا متعدی‌بودن فعل ندارد و تابع آشنا یا ناآشنابودن مفعول است. درواقع، «را» نشانه‌ای معرفه‌ساز است و با نشانۀ نکره میانۀ خوبی ندارد. در فارسی می‌گوییم و می‌نویسیم: «کتابی خریدم»، نه «کتابی رو خریدم.» به‌همین ترتیب، «روز خوبی برات آرزو می‌کنم.» «مهارتی عجیب در مذاکره دارد.» «اسرار مهمی برایم فاش کرد.» همچنین، می‌پرسیم: «آب می‌خوری؟» نه اینکه «آب رو می‌خوری؟» اما پس از اینکه برای طرف آب آوردیم، اگر آن را ننوشیده باشد، می‌گوییم: «آب رو نخوردی؟» اینجا دیگر آب معرفه شده است و ازاین‌رو «را» می‌گیرد. این را هم بگوییم که اصل ذکرشده در مواقع بسیار اندکی استثنا می‌‌پذیرد.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
